Okuma yazma sürecine henüz girmediğim fakat olup bitenin
farkında olduğum yaştaydım. O zaman tek kardeşim vardı Merve -ki kendisi
Almandır-, beraber şuursuzca vakit geçirirdik.
Duble garip bir pazar günü ki ilk garabet o günün nüfus
sayım günü olması, ikinci garabet de sokağa çıkma yasağıydı. O gün annemle babam benle
Merve'yi babaannemlere bıraktılar ve gittiler. Pazar tüm garabetine rağmen bir
ruh kanserine yakalanma günü olarak normalliğini koruyordu. Televizyonda araba
yarışı vardı -ki o zaman Schumacher filan bilmezdik-, keşke at yarışı olsaydı.
Dedem atları sever, oynamaz ama iyi anlardı. "Bak şu at yarışı
alacak" derdi, biz de o at galip gelecek mi diye yarışın sonuna kadar
heyecanla izlerdik de vakit geçerdi belki. Okumam yazmam yoktu ama takvim
yaprakları 21 Ekim'i gösteriyordu. Hava pusluydu.
Hem nüfus sayımı, hem sokağa çıkma yasağı, hem kasvetli bir
havanın olduğu, hem de hiçbir kanalda çizgi filmin olmadığı o pazar saatleri meğer
güneş doğmadan önceki en karanlık anlarmış.
Akşamüstü olmuştu kapı çaldığında. Babam bizi oyuncak almaya
götürüyordu. Ayy hadi bakalım dur keyfim yerine gelmişti. Gelmişti de evimizin
karşısındaki hastanenin penceresinden annemi görmüştüm. Üstünde kırmızı kazağı
vardı ve bize el sallıyordu, çünkü çocukları galiba hastaneye almıyorlardı.
Merve'nin yaşı bunların bilincinde olacak kadar Alman değildi,Fransızlık ağır
basıyordu o zaman.
Ne kadar vakit geçti hatırlamıyorum, annemle babam bir
paketle geldiler, hastaneden MF'li ürün getirmişlerdi sanırım. Kırmızı bir
tülbentle örtülüydü. Ben ve Merve Jascharz tülbendi kaldırdık, bir de ne
görelim, gözlerinin yerine kara kara zeytinler yerleştirilmiş bir kız çocuğu!
Gözleri gerçekten kocamandı ki
'aylaynır' kullanmamıştı. O zamanlar Harby yoktu ama bu bebek harbi
kızdı, nüfus sayımını yanlışlamak ve sokağa çıkma yasağını protesto için bilinçli
bir anarşist olarak gelmişti dünyaya. Benlen bacım hayatımızda hiç o kadar
güzel bir bebek görmemiştik. O yaşa kadar zaten bebek görmemiştik.
Biz üç kişiydik artık; yanımdakiler ne Bedirhan ve Nazlıcan,
ne de Athos ve Porthos'tu fakat bu ikililer gibi bir isim benzeşmeleri vardı: Merve ve Meryem.
Derken aradan dokuz yıl geçti ve biz muhteşem üçlü olarak
ilk kez bir erkek kardeş deneyimi yaşadık. Nur topu olarak değil bu sefer
nurdan bir çığ olarak dünyaya gelmişti çünkü galiba 4kg 999gr doğmuştu. Bu
kardeşimiz de güzellikte bir öncekiyle aynıydı, kronolojik olarak ikinciydi
sadece(kendi bebekliğimizi bilmediğimiz için söylüyorum bunları tabi ki).
..........
Aradan noktalarla ifade etmeye çalıştığım gibi yıllar
geçerken benim kafamı kurcalayan bir soru oldu: Merve Alman'dı ama biz neydik?
Hemen 'Aslında hangi dünya milletine aitsin?' testi yapmalıydık. Merve'ye test
yapmamıştık ama müsamahasız, düzenli ve disiplinli bir eczacıydı, yani Alman
olduğu su götürmez bi' gerçekti. Nitekim test sonucunda Merve Alman çıktı(test
doğruydu demek ki). Ben İspanyol çıktım -kendimi hep bir Endülüslü gibi hissederim
zaten- ki kendi tanımı önceden koymuştum "bende kansızlık var"
gibisinden.
Gelelim Meryem'e. Meryem'in tam 24. sene-i devriyesinin ilk
günü çıkan test sonucu O'nun bir Arjantinli olduğunu gösteriyordu. Galiba o
zamanlar Bandırma'da bir tango kursu sahibi paraya hiç acımamış ve Arjantin'den bir
çift çağırmıştı ve o çiftin de o gün bebeği olmuştu ve bebekler hastanede
değişmişti, çünkü Meryem aslında biraz 'değişik'ti (şaka şaka,gerçek gerçek
değil).
Ve artık Meryem -ruhu Arjantinli kendi Vanlı- Bandırma'da
doğan, Van'da ikamet eden bir ailesi olan, tahsili için gittiği İstanbul/Fatih'te kalan, Maslak'a gitmek için Vezneciler'den metroya binen
fakat aslında ehliyeti olup yolların ustası gibi araba kullanabilen presentabl
bir kişilik olmuştu.
Bundan sonra da yollarının hep güzel yerlere
çıkacağı ve presentabl bir kul olarak geçireceği uzun bir ömrü olacak. Amin
deyin ha.
Süm.
