Zeus aşkına, neler oluyor bize?...(i)

Ben Xanthippe.

Binlerce yıldır dünya, benim ne kadar fena bir kadın olduğum konusunda hemfikir olmuş kocam Sokrat'a acımakla dönüyor.

Sizde bir laf vardır: Ölünün arkasından konuşulmaz. İşte pratikte yapamadığınız bu ata düsturu beni ziyadesiyle müteessir etti ve hakkımda iyi düşünüp empati kurabilen bazı kişilere gerçek Beni anlatmaya başladım ve kurguyu tamamen ravinin inisiyatifine bıraktım. İş bu hayat hikayemden alacağınız ders fevkalade mühimdir.

Arkadaşlarım Hyacintha (sümbül), Charyophylla (karanfil), Chamomilla (papatya), Rhaea (gelincik)  ve Rosa (gül) iken benim adımın Xanthippe  olması, kaderimin onlardan farklı olacağına delaletti. İsmimin anlamının yellow horse olduğu yetmiyormuş gibi yüzyıllar sonra sözlüklerde name of Socrates' wife, jealous shrewish woman  -kara bir leke- olarak kayda geçecekti.

Mahalledeki kızlarla hemen hemen her gün bir araya gelip bazen dantel veya kanaviçe işler, bazen çay içer muhabbet ederdik. Bazen de sesli mitolojik hikayeler okur, tanrıların şiddetli geçimsizlikleri, aşkları, savaşları ve kıskançlıkları ile dalga geçerdik. Hikayelerden biri şöyleydi:

"Baş tanrı Zeus İo'dan hoşlanır. Ancak İo, tapınakta bir rahibedir ve Zeus'u reddeder. Zeus bunun üzerine İo'ya uykusunda musallat olur. Bir kral olan İo'nun babası İnakhos, bir kahine danışır ve kahin 'Ya kızın, ya da ülken' der. Bunun üzerine babası, İo'yu ülkesinden kovar. Zeus biçim değiştirerek, ülkesinden sürülmüş İo'ya yaklaşır. Zeus'un karısı Hera, bir şeylerden şüphelenerek Zeus'un yanına gelir. Bu durum üzerine Zeus, İo'yu gizlemek amacıyla bir öküze dönüştürür ve bu hayvanla hiçbir ilişkide bulunmadığına dair Hera'ya yemin eder. Aldanmayan Hera, öküzü hediye olarak eşinden talep eder. Zeus ne kadar fikrini değiştirmeye çalışsa da, en sonunda İo'yu eşine hediye eder. Hera, Zeus'tan uzak tutmak amaçlı, öküze dönüşmüş İo'yu sürekli rahatsız etmesi için at sinekleri yollar. İo da Marmara Boğazı'ndan -buraya bu yüzden 'öküz geçidi' manasına gelen Bosphorus denir- Karadeniz'e kaçar."

Hikayeyi ben okumuştum, diğerleri de yorum yapıyordu. Biri "Erkek milleti değil mi, tanrı değil baş tanrı da olsa aynı işte." diyor, diğeri de "Ama kadınlara kuruntulu, kıskanç demeyi biliyorlar!" ı ekliyordu.

Olaylar bir müddet böyle geçtikten sonra -o hepsi aynı olan- erkek milletinden bol paralı olanlarına kanca atma peşine düştüler. Kızlar bir şekilde dikkat çekmekte henüz zora düşmezken bile erkekler hemencecik oltaya gelip baba paralarıyla ve yazdıkları/yazdırdıkları mektuplarla kendilerini kabul ettirmeye çalışırlardı.
Artık mitolojik hikayeleri bırakıp bu mektupları okumaya başladık.
Chamomilla'ya gelen bir mektupta şöyle yazıyordu: "Bir kar tanesi kadar beyaz ol ama onun gibi soğuk olma güzelim."
Bunu yazan delikanlı denizin doğusundan -daha sonra Anatolia denecek topraklardan- buraya göç eden bir ailenin çocuğuydu, buralara kar yağmadığı için bize çok mistik bir şey geliyordu kar tanesi, o yüzden bu söz Papatyamızı en sarı yerinden vurmuştu.
Rosa'ya da, babasının dönümlerce zeytinliği olan biri "Sana gelmediğim gün zeytine gittiğim gündür gülüm." derken bir başkası "Ölüm,ölüm dediğin nedir ki gülüm, ben senin için yaşamayı göze almışım."  yazmıştı.
Byzantion'un kuruluşu daha yeni yeni söz konusu olmuşken bile "Kız dediğin Constantinopolis gibi olmalı, fethi zor, fatihi tek."  yazanlar oluyordu.
"Saçlarını taramışsın, sarı renge boyamışsın" sözüne karşılık "Aa manyak, ben gerçek sarışınım bi kere!" diye sinirlenmişti Rhaea.
Bir keresinde de "Henüz üç yaşında bir kardeşim var, seni ondan bile kıskanıyorum." cümlesini okuduğumuzda "Saplantılı mıdır nedir ya, gerizekalı!" yorumu yapılmıştı..

Bu tip şeyler benim de başıma geldi ama bende böyle laflara kanacak göz yoktu, onlar da  yazmaktan beziyorlardı bir zaman sonra. Bir keresinde birinin "Ciddi düşünüyorum." lafına "Evet ben de, kutup ayılarının yalnızlığı beni de derinden yaralıyor." cevabını verdiğimde yalnızlığını(!) yüzüne vurmamdan kırılmış olmalı ki bir daha böyle bir şey yapmadı. Sonra okuma yazmaya meraklı olduğumu bilen bir başkası da "Sen iste ben senin için kitap bile okurum." derken sanki adımı dağlara yazacakmış gibi konuşuyordu ama yazmaya kalkışsa da beceremeyeceğinden emindim, t ve h'nin yerini değiştirir, p'yi de tek yazardı kesin. Amaan, anyway.
---
Aylar böyle geçerken arkadaşlarım zamanla bu mektupları gönderenlerin -ne yazdıkları mühim değil- zengin olanlarıyla birer birer evlendiler. Her birinin evliliği beni bu müesseseden daha da çok soğuttu.
Düğün denilen olay zaten başlı başına kepazelikti. Gelen misafirler,
Ses düzeni kötüydü.
Yemekler lezzetsizdi.
Gelin de güler yüzlü filan ama fenaya benziyor, Zeus bilir nasıl tuzağa düşürmüştür gül gibi oğlanı.
Baya da altın takıldı.
Damat Atinalı mıymış? Oradan da adam çıkmaz ama neysse.
Bak, masamıza gelip karşılamadılar görüyo musun?
Bizim filan komşuya da davetiye vermeyi unutmuşlar biliyo musun?
gibi laflar her düğünün vazgeçilmezleriydi, gelin ve damatın bu mutlu günlerinde bu uyuzları görmekten mutluluk duyacakları filan da yoktu.

Artık arkadaşlar, buluşma yerlerine pahalı takıları ve şatafatlı kıyafetleriyle gelip kocalarının ne kadar çok para kazandığı konusunu gündemden düşürmez olmuşlardı.
"Ee, sen ne zaman evleneceksin?" sorularının altında yatan evde kalmış muamelesi yapmaları canıma hafiften dokunuyor olsa da onların hayatlarına en ufak bir özentim olmadı.
Yalnızlığın pençesine itmeleri beni daha da düşündürdü.
Evlilik, erkeklerin, kadınlarla bedenleri karşılığı o bedeni giydirecek paralar saçması şartlı bir antlaşma olmamalıydı.
Evliliği iki ortaklı bir şirket olarak gördükleri için mi "Ciddi bir müessesedir." diyorlardı?
Kocadan ne kadar sermaye gelirse kadın da ona o kadar şirket varisi dünyaya getiriyordu.
Ne kadar ekmeğin içindeki o kadar köfte domuz pisliğinin tezek formuydu.
Arz-talep, hiç de estetik olmayan bir eğriydi.
Parayı veren, nefesli çalgılardan ancak kulak tırmalayan bir düdük çalabiliyordu.
Etrafımda kimse düşünen bir hayvan değildi, yoklardı çünkü düşünmüyorlardı.
Benimse, düşünüyor olmamın varoluşsal sancısı dişimde apse yapmış kulağıma vuruyordu.
Başka türlü bir şeydi benim istediğim,
Ne ağaca benziyordu ne de buluta...

 
Devam edecek.